Daar hadden we even niet meer op gerekend na al die nattigheid en dat zachte weer van de afgelopen tijd. Maar ineens was het daar dan toch: winterweer!  Op zondag 29 januari arriveerde de vrieslucht. Elke dag werd het wat kouder, maar er stond ook een stevige oostenwind, waardoor het met de ijsvorming tegenviel. Van donderdag 2 februari op vrijdag 3 februari viel de wind weg en lag de Binnenmaas ineens dicht met schitterend glad ijs. Maar wat een pech: die vrijdag arriveerde er ook net een kleine depressie met sneeuw. Op dat mooie ijs lag er tegen de avond een flinke laag sneeuw.
Na die kleine sneeuwdepressie klaarde het weer op en ging de temperatuur razendsnel naar beneden. Op zaterdagmorgen 4 februari stond de thermometer op -12°C en vergeleken met andere plekken in het land viel dat hier nog mee. Op het overzichtskaartje van het KNMI zag ik dat het in de Flevopolder ergens -23 °C was geweest. De koudste nacht sinds 1956.

Zo’n koude ochtend is dan wel leuk om dan ook goed te beleven.  Dik ingepakt om 8.00 uur op de fiets gestapt. Het is kraakhelder en gelukkig windstil, zodat het in eerste instantie niet eens zo ontzettend koud aanvoelt. Eerst bij het strandje van Mijnsheerenland gekeken.  Het is natuurlijk wel een heel mooi gezicht die grote witte vlakte, maar als schaatsliefhebber had ik toch liever die sneeuw niet gezien. Eerst langs de Blaaksedijk en kijken of de kachel in de kas goed brandt. Dat is gelukkig in orde. Ik ga verder richting de Oude Maas. Als ik op de Boonsweg fiets zie ik de Zon vuurrood opkomen. En hier begin ik ook voor het eerst m’n tenen te voelen. Ik ga bij de Oude Maas kijken. Boven het water hangen nevels. Uit die nevels doemt er net een flinke boot op.  Ik fiets terug naar de Buitengorzendijk en zie net een wandelaar verdwijnen in de begroeiing. Aan de Buitengorzendijk lopen zoals altijd de schapen. Hoeveel kou zouden die kunnen hebben? Zouden ze er iets van gemerkt hebben dat het wel bijzonder koud is op het ogenblik? Ze maken in ieder geval niet die indruk. Fietsende langs deze dijk zie ik wel dat er iets gaat veranderen.  Ik rij een mistgebied tegemoet. De Zon verdwijnt langzaam in deze mist en ik krijg het gelijk veel kouder, vooral m’n tenen. Ik stop af en toe maar even om wat met m’n voeten op de grond te trappelen, zodat ze weer wat warmer worden.  Bij Kuipersveer ziet het er spookachtig uit: de Zon komt af en toe weer even te voorschijn, maar verdwijnt ook telkens weer. Een aantal mensen heeft hier schijnbaar afgesproken om iets te gaan doen, want er arriveren van alle kanten diverse auto’s en parkeren boven aan de dijk.

Ik ben benieuwd hoe het met de Schotse Hooglanders is en ga de poort door. Het is nu echt mistig geworden en zie weinig meer. Ik loop eerst richting het water en daar is het echt spookachtig; het wit van de sneeuw verandert in een zwart gat van het water. Ook zie ik hier sporen van de Schotse Hooglanders. Ik volg het spoor en ben benieuwd of ik ze ergens tegen kom. In de verte zie ik wat donkere vlekken tegen de grauwe achtergrond bewegen. Ik loop nog wat verder en de donkere vlekken gaan wat onrustig heen en weer bewegen: ze hebben mij ook in de gaten. Ik loop nog wat verder en als dan de Zon ineens weer doorkomt sta ik toch wel verrassend dicht bij ze. Zij kijken naar mij en ik kijk naar hen. Ik ga weer richting m’n fiets. Intussen is de mist weer weg, gelukkig maar. Het wordt nu ook wel erg mooi  buiten. Vooral de bomen met de aangevroren mist tegen de blauwe lucht zien er schitterend uit. Ik ga de Weverseinde op. En kijk ook hier bij de Oude Maas. De overkant is maar net te zien, omdat er boven het water nog steeds flinke nevels hangen.  Alles is nu mooi: de kerk in de Zon, het haventje. Ik fiets verder de Schouteneinde op en ga bij de Posthoorn linksaf de Molendijk op en bij de molen weer linksaf het fietspad op richting het Zuiddiepbos. In het haventje hoor ik het ijs kraken, omdat het gemaal aanstaat. Ik ben benieuwd of er al iemand in het Zuiddiepbos geweest is na de sneeuwval. Ja hoor, ik ben niet de eerste: er is al een spoor te zien van een slee.  Ik ga een stukje het bos in en schiet wat mooie plaatjes.  Ooit was ik hier in het voorjaar en wat een verschil met toen. Ik vind het leuk om in verschillende jaargetijden op een bepaald plekje te gaan kijken. De verschillen zijn soms zo groot. Ik ga terug naar de Schouteneinde, die overgaat in de Maasdamsedijk. Vanuit hier heb ik uitzicht op de Kees Verkerk ijsbaan. Ze zijn druk sneeuw aan het schuiven en de eerste schaatsers rijden hun rondjes.  Ik fiets door naar de kop van de Binnenmaas bij Maasdam en zie tot m’n verbazing dat er mensen sneeuw aan het schuiven zijn op de Binnenmaas om een mooi ijsbaantje te maken achter hun huis. Wat verderop staan er zelfs twee mensen midden op de Binnenmaas.  Als ik weer terug fiets zie ik ook dat er druk geveegd wordt op de vliet tussen Maasdam en Puttershoek. Toen nog niet wetende dat ik daar ’s middags heerlijk zou schaatsen.
Via de Lageweg, met z’n mooie beukenbomen, fiets ik langs de witte Binnenmaas weer terug. Ik ga tot slot nog even bij het recreatieoord kijken. De Binnenmaas ziet er zo schitterend uit. Maar voor het schaatsen is dat sneeuwbuitje ontzettend jammer geweest.

Na drie uur onderweg te zijn geweest ben ik blij dat ik thuis weer wat op temperatuur kan komen.
Eenmaal weer op temperatuur, de schaatsen opgezocht en onder prima omstandigheden naar Puttershoek vertrokken en via de Kees Verkerk  ijsbaan een aantal keren heen en weer geschaatst tussen Maasdam en Puttershoek.

Later in de week kon er toch nog op de Binnenmaas geschaatst worden. Er waren scheuren in het ijs gesprongen. Het water dat uit die scheuren kwam bevroor weer en zodoende lagen er mooie slingerpaadjes over de Binnenmaas. Regelmatig met weinig wind en veel Zon heerlijk geschaatst.