Doordat mijn land grenst aan de Blankert, heb ik vaak uitzicht op dit mooie stukje natuur aan de Oude Maas. Op 10 en 11 december was ik rabarber aan het rooien op dit stuk land. Het was die dagen wat winters: het had licht gevroren en het was een beetje mistig. De grond was wit van de aangevroren mist. Dat gaf natuurlijk prachtige plaatjes. Op de Blankert, die met de storm en hoogtij van 5 en 6 december helemaal was volgelopen, was het water alweer een stuk gedaald, maar water stond er nog steeds. Vanmorgen eens goed te tijd genomen om van de Blankert wat mooie plaatjes te maken. Het griendpad, dat op 6 december door het hoge water nog onbegaanbaar was, is nu weer droog gevallen. Ik neem niet dit pad, maar ga richting de terp halverwege de Blankert. Er zijn veel ganzen op de Blankert. Regelmatig vliegen er een aantal met veel kabaal op. Op de achtergrond ook vaak het geluid van dieselmotoren van boten, die op de Oude Maas varen. Ik passeer wat oude dode bomen. In één van deze bomen zitten in de stam mooie ronde gaten, uitgehakt door spechten. Doordat het windstil is en de zon lekker schijnt en ik overal vogel gekwetter om me heen hoor, heb ik eerder een lente gevoel dan een winter gevoel. Het riet, waar de zon op schijnt, ziet er goudachtig uit en steekt mooi af tegen de aangevroren mist op het gras. Alles is vanmorgen even mooi. Zelfs het afval dat zo hier en daar ligt is nu mooi, omdat het is ingepakt door de ijskristallen.
Ik kom bij de terp. De grote dode wilg, die hier staat steekt schitterend af tegen de blauwe lucht. Net nu ik hier sta, zie ik een boomkruiper langs de stam omhoog gaan. Het lijkt hier wel “De nieuwe wildernis”.
Hier kan ik ook zien dat het water alweer enkele meters is gezakt. Op 6 december liep de dijk zowat over en nu staat het aan de voet van de dijk.
Na een tijdje te hebben genoten van de zon en het uitzicht, ga ik weer terug: de rest van de rabarberpollen willen ook graag vandaag nog uit de grond. Dit was een hele mooi onderbreking.
