Op deze zondagmorgen worden we gewekt door het vele vogel gezang. Als ik dan door het raam naar buiten kijk zie ik dat het een schitterende ochtend beloofd te worden. De lucht is strak blauw en tegen die donkere blauwe lucht staat een mooi half maantje. De Zon is net op en ik ga er op uit.
Ik ga een wandeling maken langs de noordrand van de Hoeksche Waard. Ik begin op het einde van de Boonsweg bij het monument van Jack Dawson Green. Ontzettend veel vogel geluiden komen er uit de begroeiing en boven alles uit hoor ik de koekoek. Ik loop een stukje richting het brughoofd van de Barendrechtsebrug en zie de bladeren van het groot hoefblad schitteren in de Zon. Net voor de rode paaltjes sla ik het pad in naar links. Hier worden altijd heel veel honden uitgelaten, maar deze ben ik nu allemaal voor. Ik volg het pad dat zo dicht mogelijk langs de Oude Maas loopt. Het is een smal pad met aan weerskanten bloeiend, zoet geurende fluitenkruid. De Zon schijnt mooi door de bladeren heen op de stammen van wat essen met opvallend lichte stammen. Ik zie een inhammetje van de Oude Maas en klim over wat takken naar het water. Er is hier van alles aangespoeld; tonnen, een krat, stukken touw en ander klein spul. Ik vervolg het pad en zie een stuk boom, dat mij gelijk aan de huid van een giraffe doet denken.
Ik kom uit bij een verhoging, links loopt een watertje het land in en rechts loopt een pad naar de Oude Maas. Ik ga bij de Oude Maas kijken en zie wat boomstronken in het water liggen. Ik maak er een foto van en thuis zie ik dat de boomstronk op de achtergrond net een boot is, waarin wat mensen zitten. Ik heb hier vandaan ook mooi uitzicht over de Oude Maas. Dicht aan de kant ligt een “monsterlijke“ boom, die met grote poten op me af wilt stappen. Ook overal om mij heen weer vogel geluid, vooral de merels laten zich hier goed horen en natuurlijk op de achtergrond de koekoek.
Ik vervolg het pad richting de Heinenoordtunnel en passeer een aantal zeer mooie en volgens mij zeer oude schietwilgen. Ik zal later informeren bij de Bomen Stichting Hoeksche Waard of deze bomen bij hen bekend zijn. Als ik nog een keer goed uitzicht heb op de Oude Maas, zie ik daar een aantal zwanen in het water drijven. Hier staan op de oever veel mooi groen gekleurde populieren te ritselen in de wind. Ik kom uit bij de Heinenoordtunnel, loop een stukje over de weg en lees achter het glas, dat niet iedereen hier z’n rommel opruimt. Voorbij de tunnel ga ik de begroeiing weer in en hier loopt ook weer een schitterend pad. Ik loop langs hoog fluitenkruid en berenklauwen. Ik raak op dit pad m’n oriëntatie zelfs kwijt. Ik denk dat ik steeds langs de Oude Maas loop, maar als ik na een tijdje dan eindelijk een doorkijkje heb, kijk ik uit over een stuk land met daarachter in de verte wat huizen en een kerktoren. Dan sta je toch even raar te kijken. Het gekke is dat ik dat dorpje ook nog eens niet gelijk herken, maar het blijkt gewoon Heinenoord te zijn. Ik vervolg het pad weer en kom uiteindelijk uit dit bosje op een andere plek dan dat ik me had voorgesteld en kijk recht uit over de A29. Ik loop een klein stukje over het fietspad en ga gelijk weer een wat breder pad op weer richting de Oude Maas. Dit is een bekend pad voor mij, want in de jaren tachtig hadden we hier land gehuurd en reden we met de tractor over dit pad om achter bij dit land te komen. Aan het einde van het pad heb ik zicht op dit stuk land. We noemden dit “de pit”, omdat het een stuk lager ligt dan de rest van de polder. Ik ben aan deze kant nooit meer terug geweest en heb goede herinneringen aan het werk hier. En vreemd dat bepaalde herinneringen zijn blijven hangen. Ik was hier aan het werk in 1982 en hoorde toen op de radio dat Leonid Brezjnev was overleden. Wij hadden altijd het grapje dat hij eigenlijk kaal was, maar dat viel nooit op, omdat hij z’n wenkbrauwen naar achteren kamde. Dit soort herinneringen kunnen dus zomaar terug komen nu ik hier sta. Daar had ik op een ander plek dus nooit meer aan gedacht.
Het is een lastig stuk land om te bewerken, omdat het uitloopt in een punt en ik sta nu bij deze punt en kijk zo uit over het land.
Aan het begin rechts staan drie mooie populieren. Ik loop ook langs deze rechterkant langs het land richting Heinenoord. In de begroeiing aan de rechterkant weer heel veel vogel geluiden en ook hier hoor ik in de verte weer de koekoek. Aangekomen aan de andere kant van “de pit” ligt een enorme berg wilgentenen. Voorbij deze berg ga ik het pad in en na even lopen kom ik bij het “Kees Leenheerpad”. Het bordje is er een stuk slechter aan toe, dan de vorige keer dat ik hier was. Heel de tijd dat ik dit pad afloop zingt een zanglijster uit volle borst. Echt fantastisch en hij overstemt al het andere vogel geluid. Het is flink door de blubber lopen af en toe en gelukkig heb ik passend schoeisel aan. Als ik het eerste stuk rechtdoor ben gelopen en dan naar links ga hoor ik in de verte de snor. Al lopende wordt het geluid steeds harder en uiteindelijk krijg ik hem in het oog. Hij zit mooi hoog in een rietstengel en met de verrekijker is het een mooi gezicht hem zo bezig te zien. Ik sta er van te kijken dat ie dat geluid zo lang vol kan houden. Af en toe moet hij even op adem komen, maar gaat dan alweer snel verder met “snorren”.
Hier zie ik ook twee lepelaars foerageren. Als ik ze in de gaten heb, hebben zij mij ook in de gaten en gaan er vandoor, voordat ik een goede foto kan maken. Helaas. Ik ga weer naar links en ga weer richting het einde van het pad. Voordat ik bij het einde ben en nogmaals luister naar de zanglijster en een fitis die boven me zit op een tak, word ik ook van heel dichtbij toegezongen door een tuinfluiter, die echt alle registers open trekt; prachtig. Ik loop via “de pit” weer terug en kan op het einde een doorsteek maken naar het bosje waar ik op de heenweg mijn oriëntatie kwijt was.
Ik steek de Heinenoordtunnel weer over en loop nu via het Jack Dawson Greenpad. Veel wielrenners zijn intussen ontwaakt. Regelmatig ga ik even de kant in om een groepje te laten passeren. Opvallend is dat het ene groepje passeert zonder iets te zeggen en van een ander groepje hoor ik een langgerekt “Môge”. Ik ben weer terug bij mijn begin punt en ga nog even samen met Jack Dawson op de foto.
Drie uur ben ik weggeweest en het was heerlijk!
Bij het openen van deze pagina hoor je de vogel geluiden van deze morgen. Druk op F5 om ze nogmaals te beluisteren.
HIER lees je alles over Jack Dawson Green. En HIER een filmpje over de herdenking.
Ik was hier eerder in de buurt op: 5 september 2010 en op 2 november 2008
Het toegangsbord in 2010 en 2013
