21 september 2019 Op weg naar het Kees Leenheerpad
Van het voorjaar was ik met een groepje op vogelexcursie aan de noordrand van de Hoeksche Waard en liepen toen ook een stuk over het Kees Leenheerpad. Ze waren daar toen nog druk aan het knotten en alle bruggetjes waren nog niet begaanbaar. Nu zou alles wel weer oké zijn dacht ik.
Ik vertrok op deze mooie zonnige zaterdagmorgen richting dit pad.
De zon kwam net op toen ik uit Mijnsheerenland vertrok. De zon scheen mooi over de maisvelden, die je de laatste jaren steeds meer zie in de Hoeksche Waard.
Ik kom deze ochtend ook langs verschillende akkerranden. Ze staan er kleurrijk bij. Dat komt vooral door de Cosmea, die nog volop bloeit.
Een stukje fietsen door de Hoeksche Waard lukt bijna niet of je komt wel wat schapen tegen. Achteraan de Mollekade kwam ik de eerste tegen. En als ik dan even sta te kijken bij ze, komen er altijd wel een paar op me af. Een eindje verderop staan een aantal schapen heerlijk op de dijk in het zonnetje .
Bij de Heinenoordtunnel kwam ik nog wat wijze woorden tegen.
Het pad vanaf de Heinenoordtunnel richting Heinenoord is een mooi pad en verrassend pad, want je weet niet precies waar je heen moet. Er lopen smalle paadjes en het is niet altijd duidelijk wat pad is en wat niet. Ik zie ineens een deken over een tak hangen en net voorbij die tak ga je iets naar beneden en kom je uit bij een inhammetje bij de Oude Maas. Een mooi plekje. Er is onlangs nog een vuurtje gestookt.
In de polder voor Heinenoord is een groot bietenveld net gerooid. De gerooide bieten liggen voor op het land bij elkaar. Een paar zijn er op het land blijven liggen. Sommige nog helemaal intact anderen half weggevreten door konijnen of hazen.
Wat het hoogtepunt van vanmorgen moest worden, werd het helaas niet: het Kees Leenheerpad was afgesloten. Ik was toch wel benieuwd hoe dat kwam en liep er toch maar een stukje in. Maar de reden was al snel duidelijk: de bruggen ontbraken of de bruggen stonden op instorten.
Ik liep dezelfde weg terug als dat ik gekomen was. Het eerste stuk keek ik tegen een donkere muur aan van dichte bomen en struiken, die nog in de schaduw stonden.
Wat me deze ochtend ook opviel was het geluid van de tjiftjaf. Het leek wel lente. De tjiftjaf hoor je ook bij het openen van deze pagina.
