28 augustus 2016 Kort, maar spannend kanotochtje over de Binnenmaas
Na een super warme week, waarin het net niet tot een hittegolf kwam, ziet ook deze zondagmorgen er perfect uit. In de schemering zie ik dat de lucht helder is en een beetje nevelig. En het is windstil. Perfect om met de kano de Binnenmaas op te gaan. Met de kano onder m’n arm loop ik richting het strandje van de Binnenmaas. Ik kom m’n nicht tegen, die net naar haar werk vertrekt. Ze zegt nog dat ik bof. “Verschil moet er zijn”: antwoord ik.
De Binnenmaas ligt er spiegelglad bij. In het zuidoosten staat een mooie maansikkel en in het westen hangt een mooie wolk.
Het is heerlijk peddelen over het stille water. Er is verder niemand te zien, zelfs geen enkel vissersbootje. Een zwanenfamilie steekt het water over en regelmatig vliegen er wat watervogels over. In het oosten begint de lucht rood te verkleuren; een teken dat de zon bijna op gaat komen. De wolk in het westen wordt groter en imposanter; het zal toch geen opkomend onweer zijn? Ik hoor nog geen gerommel, maar besluit toch maar om niet al te ver te gaan. De zon komt intussen op en strooit z’n eerste stralen over de Binnenmaas. De wolk lijkt op te lossen en de lucht wordt grijs en daarachter zie ik alweer blauwe lucht. Ondanks dat het blijft rommelen lijkt er toch geen bui te komen. Als ik ter hoogte van het Hof van Moerkerken ben, begint het uit het niets ineens harder te waaien. Er komen golfjes op het water en het gerommel wordt sterker. Toch maar snel terug naar het strandje. Het gaat alleen maar harder waaien en het begint ook nog te regenen, eerst zacht, maar al snel gaat het hard regenen en ook zie ik de eerste bliksemschicht. “Nooit met dreigend onweer op het water”: heb ik altijd m’n kinderen gewaarschuwd en nu drijf ik hier zelf. Ik besluit de rietkraag in te varen en daar maar te wachten totdat het voorbij is. Het riet geeft wat beschutting, maar voorkomt niet dat ik drijfnat word. Ondanks dat is het wel een mooi plaatje: de zon die nog steeds schijnt, de grijze lucht en de familie zwaan op het water.
Als de bui voorbij is klaart het weer wat op en kan ik verder richting het strandje. Ik ben blij dat daar gelukkig nu niemand is. Ik passeer weer het huis van m’n nicht. Zij zit waarschijnlijk droog aan een bakje koffie. Ik drijfnat en rillerig. “Verschil moet er zijn” hoor ik me een uurtje geleden nog zeggen.
De Binnenmaas ligt er spiegelglad bij. In het zuidoosten staat een mooie maansikkel en in het westen hangt een mooie wolk.
Het is heerlijk peddelen over het stille water. Er is verder niemand te zien, zelfs geen enkel vissersbootje. Een zwanenfamilie steekt het water over en regelmatig vliegen er wat watervogels over. In het oosten begint de lucht rood te verkleuren; een teken dat de zon bijna op gaat komen. De wolk in het westen wordt groter en imposanter; het zal toch geen opkomend onweer zijn? Ik hoor nog geen gerommel, maar besluit toch maar om niet al te ver te gaan. De zon komt intussen op en strooit z’n eerste stralen over de Binnenmaas. De wolk lijkt op te lossen en de lucht wordt grijs en daarachter zie ik alweer blauwe lucht. Ondanks dat het blijft rommelen lijkt er toch geen bui te komen. Als ik ter hoogte van het Hof van Moerkerken ben, begint het uit het niets ineens harder te waaien. Er komen golfjes op het water en het gerommel wordt sterker. Toch maar snel terug naar het strandje. Het gaat alleen maar harder waaien en het begint ook nog te regenen, eerst zacht, maar al snel gaat het hard regenen en ook zie ik de eerste bliksemschicht. “Nooit met dreigend onweer op het water”: heb ik altijd m’n kinderen gewaarschuwd en nu drijf ik hier zelf. Ik besluit de rietkraag in te varen en daar maar te wachten totdat het voorbij is. Het riet geeft wat beschutting, maar voorkomt niet dat ik drijfnat word. Ondanks dat is het wel een mooi plaatje: de zon die nog steeds schijnt, de grijze lucht en de familie zwaan op het water.
Als de bui voorbij is klaart het weer wat op en kan ik verder richting het strandje. Ik ben blij dat daar gelukkig nu niemand is. Ik passeer weer het huis van m’n nicht. Zij zit waarschijnlijk droog aan een bakje koffie. Ik drijfnat en rillerig. “Verschil moet er zijn” hoor ik me een uurtje geleden nog zeggen.
Eigenlijk had ik een tochtje in gedachten, dat ik maakte op 5 juli 2009
Toen ik op deze zomerse morgen naar de Binnenmaas liep, had ik niet verwacht dat het zou eindigen met bliksem. Het weer zo snel te zien omslaan, de lucht te zien veranderen van kleur, dat had ook wel iets magisch.
Voor wie had dit ook wel iets magisch:
Voor wie had dit ook wel iets magisch:
