19 september 2015 Donkere wolken boven Kuipersveer
De laatste tijd is het natuurgebied bij Kuipersveer in het nieuws. Omdat de staat de pachtprijs flink opschroeft, komt het beheer van dit gebied in gevaar. Met als gevolg dat de Schotse Hooglanders misschien moeten verdwijnen.
Vanmorgen ga ik nog maar eens bij dit mooie gebied kijken. Het weer op deze zaterdagmorgen is niet zo geweldig. Het is vooral grijs, maar zo af en toe zie ik toch de zon er doorheen piepen. Ik gok er maar op dat de zon het uiteindelijk gaat winnen.
Ik begin met de fiets aan de westkant van de Buitengorzendijk. Door de natte periode van de laatste weken, staat er regelmatig water op het land. Om de vele aardappelen, die hier staan, te rooien is het nu nog veels te nat. Er is hier al wel begonnen met het plukken van de eerste spruiten. Rechts van de dijk staan een aantal schapen. Als ik even bij ze stil sta, beginnen er een aantal te blaten en dat doen ze net allemaal weer even anders. Er is er één die staat te hoesten en er bijna inblijft.
Op het einde van de dijk staat nog een muur van strobalen, klaar om opgeladen te worden.
Intussen ben ik aangekomen bij het natuurgebiedje en ga lopend verder. De zon is intussen helemaal verdwenen en er hangen donkere wolken boven het gebied. Het eerste stukje loop ik hoog op de dijk richting de Oude Maas. Rechts is een watertje met wat bomen er omheen en links is een inham van de Oude Maas. Op het moment dat ik van de inham een foto maak, zie ik ook twee ijsvogels achter elkaar over het water scheren. Dat is een heel mooi begin van de wandeling. Rechts aan het watertje staat op het einde een grote wilg. Ik loop de dijk af richting die wilg en als ik vlakbij ben, zie ik dat er uit de wilg een ijsvogel naar beneden duikt en uit het water een vis meeneemt. Dat gebeurt allemaal zo snel, te snel voor een foto. Dat zijn drie ijsvogels binnen vijf minuten. Dat is me nog nooit overkomen. En dat deed me denken aan een tante van boven de tachtig, die ik onlangs sprak. Zij heeft in haar leven heel wat afgewandeld door natuurgebieden in Nederland. En op mijn vraag hoeveel ijsvogels zij in haar leven al wel niet heeft gezien, was haar antwoord: drie (ik vond het slechts drie, zij vond het al drie). Om nou tachtig jaar te worden en pas drie ijsvogels te hebben gezien, vond ik toch wel een beetje sneu. Zeker als ik er in vijf minuten al drie zag.
Heel in de verte zie ik de Schotse Hooglanders staan en langzaam ga ik hun kant op. Ik ben hier toch al diverse keren geweest, maar wat me toen niet opgevallen is dat er in het landschap een lange gleuf ligt tussen de hoge dijk langs de Oude Maas en het lagere gedeelte. Het is er erg drassig, maar wel te lopen met laarzen aan. Er vliegen regelmatig wat kleine wittige motjes op en voor me uit springt er regelmatig een kikker uit het water, maar waar ze zo snel blijven weet ik niet, want ik kan ze niet in beeld krijgen. Er ligt een autowiel en ik kom regelmatig een grote kei tegen. En ik schrik nog en keer enorm, als er ineens een haas vlak voor me weg springt. Op het einde van de gleuf komt er een pijp uit de grond en als ik weer naar boven klauter sta ik ineens een stuk dichter bij de Schotse Hooglanders. Ze zien mij ook en blijven me aanstaren. Ze staan aan het watertje met de dode takken erin. In dit watertje ligt zelfs een surfplank. Ik ga met een boogje om de hooglanders heen en neem een stukje het pad dicht langs de Oude Maas. Ik zie dat er een voetbal is aangespoeld. Hij ligt tussen de keien en met een beetje moeite kan ik erbij. Ik neem hem mee naar boven en zie dat het een bal is, die bij het WK van 2014 in Brazilië hoort. Ik schenk hem aan de Schotse Hooglanders.
Ik loop nog een stukje verder en passeer nog wat oude schakelkasten en kom dan bij een hek uit waar ik niet verder kan. Vanaf dit hek kijk ik uit over het voormalige terrein van de Suiker Unie.
Ik begin aan de terugweg en het begint ook wat te regenen. Ik schuil onder een paar bomen, waar ook de Schotse Hooglanders regelmatig passeren. Dit is goed te zien, want de takken zijn door de Schotse Hooglanders flink kaal en glad geschuurd. Na de bui klaart het op en komen de Schotse Hooglanders toch nog in het zonnetje te staan. De grote ram is er bij gaan liggen en laat zich rustig fotograferen. De rest van de kudde staat wat verder op en heeft tot nu toe meer interesse in het malse gras, dan in een partijtje voetbal. Ik loop via de hoge dijk langs de Oude Maas terug richting mijn fiets. Ik hoop nog een keer een ijsvogel te zien, maar dat gaat niet door. Nou ja, drie is een mooi aantal voor één ochtend.
Het zou jammer zijn als dit mooie stukje natuur zou moeten verdwijnen. De Schotse Hooglanders hebben er ook lucht van gekregen. Toen ik bij ze wegliep hoorde ik ze zeggen: “Laat ons niet in de steek”
Wie waren er ook alweer bang dat ze ook in de steek gelaten zouden worden:
Lees HIER waarom dit stukje natuur zou moeten verdwijnen.
Bekijk HIER een filmpje over dit gebied.
Ik was hier eerder op:
27 april 2008 en op 18 april 2010 en op 4 februari 2012
